دل مرده

بنام خدا 

هر موقع از جلوم رد می شد بدجور دست و پاو رو گم می کردم با اینکه هوا سرد بود احساس می کردم عرق کردم اولین بار که دیدمش درست اولین روزی بود که سر کوچشون بساطم رو پهن کرده بودم درست دو تا کوچه پایین تر از پارک وی روبروی سوپر استار رو پاتوق کرده بودم و با چند تا قوطی واکس و دو تا فرچه و مد پاکن چشام دو دو می زد که از آدمایی که کفشاشون کثیف بود بخوام که اونارو واکس بزنم و برق بندازم چون بالاخره اونجایی ها پولدار بودن شهرداری هم کمتر گیر میداد تازه نیم ساعت هم نشده بود که زیر بالکن یه خونه مشرف به خیابون ولیعصر رو پیدا کرده بودم و نشسته بودم داشتم وسیله هامو از تو کیسه در می آوردم سرم پایین بود که یه دفعه یکی گفت آقا واکسم می زنید همینطور که با وسیله هام ور میرفتم گفتم آره بدون اینکه چیزی بگم کفشاشو درآورد و دمپایی های کنار دست من رو پوشید نگاش کردم دلم هری ریخت عجب صورت خوشگلی داشت چه لباسهای قشنگی تنش بود از اون روز به بعد هر روز منتظر بودم ساعت نه بشه بیاد از اونجا رد شه ببینمش فکر کنم دانشگاه می رفت بجز پنج شنبه ها هر روز میومد خیلی ازش خوشم اومده بود یه روز اومد جلو دوباره خواست که کفشاش رو برق بندازم چند تا پیرهن برام آورده بود روم نشد بگم نه گرفتم و تشکر کردم یه خانمی از پشت سر صداش کرد بهش گفت نازنین وای چه اسم قشنگی قد بلند چشم ابروی مشکی صورت گرد و لپهایی که وقتی می خندید تو می رفت سه ماه گذشت با اینکه سرد بود اما خاطر دیدن نازنین گرمش می کرد نمی دونم بیستم یا بیست و یکم بهمن بود که داشتم صبحونه می خوردم یه ماشین کلانتری وایساد اومدم به خودم بجنبم مامور بالا سرم بود و گفت بی سر و پا چرا اینجا نشستی بی پدر و مادر فکر کردی اینجا هم خونه ننت خودت رو پهن کردی رو زمین گفتم آقا به خونوادم چیکار داری اونا مردن دستشون از دنیا کوتاست فحششون ندید که دو تایی با مشت و لکد افتادن به جونم یکی از مامورا دستبندش رو در آورد و زد به دستم و کشید. لای جمیعت نازنین رو دیدم دستش تو دست یه پسر بود و داشت منو نگاه میکرد بغضم ترکید اشک از گوشه چشام سرازیر شد همینطور که به طرف ماشین کلانتری می رفتم صدای  پسره اومد که به نازنین می گفت چقد دوستم داری نازنین گفت به اندازه یه دنیا .